وطنِی که در بیانیه هفت نفره گم شد

هفت نفر از جمله آقای جعفر پناهی و خانم‌ها صدیقه وسمقی، شیرین عبادی و نرگس محمدی در مورد جنگ ایران و اسرائیل بیانیه‌ داده‌اند.

در حالی که بی هیچ شکی اسرائیل آغازگر جنگ بوده و از نظر حقوق و اخلاقی متجاوز است  

آنها در بیانیه خود در مورد تجاوزگری اسرائیل سکوت کامل کرده‌اند و هیچ نگفته‌اند.

تجاوز نظامی به قلمرو سرزمینی ملتی دیگر از نظر سیاسی، حقوقی و اخلاقی قطعا محکوم است.

آنها وقتی اشاره‌ای به تجاوز و حمله نامشروع نظامی اسرائیل نکرده‌اند، طبعا آن را محکوم هم نکرده‌اند.

علاوه براین حمله اسرائیل به تاسیسات هسته‌ایران نیز نقض معاهدات بین‌المللی و نامشروع بوده است. آنقدر که غیرایرانیانی که شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هستند نیز آن را محکوم کردند.

آنها اما به این موضوع هم کمترین اشاره‌ای نکرده‌ و طبعا محکوم هم نکرده‌اند.

آدم وقتی این بیانیه را می‌خواند احساس می‌کند اسرائیل مبرا از هر مسئولیتی است.

نمی‌توان گفت صاحبان این بیانیه این چیزهای ساده را نمی‌دانند. خصوصا که دو نفر از آنها درس حقوق خوانده‌اند و وکیل‌اند.

ایران در معرض حمله نظامی نامشروع بیگانه است، دقت بفرمایید به "ایران" تجاوز شده است و دفع تهاجم بیگانه ضروری‌ترین و مهمترین و تاریخی‌ترین کاری است که باید در اولویت هر چیزی دیگری باشد.

آنها اما کاری به این چیزها ندارند و در دل این جنگ که "ایران" را به خطر انداخته است به دنبال تغییر رژیم‌اند و می‌نویسند"بهترین راه برای نجات مردم ایران و این سرزمین، کناره‌گیری هیئت حاکمه‌ی جمهوری اسلامی و فراهم‌آوردن گذار از جمهوری اسلامی به دموکراسی است."  به عبارت دیگر موشک‌ها و پهپادهای خونریز و ویرانگر اسرائیل و تجاوز بیگانه را مغتنم شمرده‌اند برای تغییر رژیم.

حتی در دمکراتیکترین کشورهای دنیا وقتی کشوری در جنگ با بیگانه است و مورد تجاوز قرار گرفته‌است فکر می‌کنید به کسانی که از متجاوز سلب مسئولیت می‌کنند و در فضایی که دولت متجاوز فراهم کرده‌است از تغییر رژیم حرف می‌زند چه القابی می‌دهند؟ 

کسانی که ایران را از حلقه تنگ فرقه‌ای می‌بینند دلشان  بیشتر در گرو فرقه و منافع فرقه است. ندارند. چه فرقه پایداری باشد چه این دست فرقه‌ها.

نظام سیاسی ایران در موارد فراوانی خطاهای کوچک و بزرگ مرتکی شده و بسیاری از حقوق اساسی ملت را نقض کرده است اما به ادعای حقوق بشر و دمکراسی و آزادی پشت سر بیگانه متجاوز دویدن و توسل به بیگانه جز تلخی و خون و ویرانی نمی‌ریزد. 

کشوری نیست که به اتکای بیگانه به رشد و توسعه و دمکراسی رسیده باشد. اما فراوانند آنها که در این مسیر به ویرانی تمام افتاده‌اند.